De Wereld Redden

De afgelopen twee weken heb ik evenveel keer de wereld gered. De problemen waren reëel, de reddingen net iets minder, en het middel een model. Het was namelijk de tijd van de MUN-conferenties, ofte met een hoop leeftijdsgenoten de Verenigde Naties nadoen.

De eerste conferentie was in Belgrado, die intussen veertien dagen geleden van start ging. Samen met een Duitser, Bosniër en Noor trok ik naar de voormalige hoofdstad van ex-Joegoslavië om daar een internationale conferentie bij te wonen die tot twee jaar geleden enkel voor universiteitsstudenten bestemd was, maar intussen ook een ‘junior’ comité bezit. In dat comité bespraken we ‘het gevaar van nucleaire proliferatie – de situatie in Iran’. Ik had de eer om samen met een meisje uit Belgrado Turkije te vertegenwoordigen. Er werden speeches gegeven, lobbysessies gehouden en resoluties geschreven. Uiteindelijk kwamen we tot een akkoord waar alle delegaties mee instemden, al onthield Noord Korea zich tijdens het stemmen.

De debatten vonden plaats in het ministerie voor Diaspora, alle andere officiële gebeurtenissen in andere overheidsgebouwen; een openingsceremonie in de ‘City Assembly’ en afscheidsceremonie in het Servische Parlement, waarom niet? Lunch werd geserveerd in het restaurant van de ‘City Assembly’, waar normaal alleen de politici toegang hebben en wat een mini-belastingparadijs blijkt te zijn – cola kost er twaalf eurocent, bijvoorbeeld. We verbleven in een klein hostelletje op vijf minuten wandelen van het centrum, dat slechts bevolkt was met deelnemers van BIMUN.

De meeste officiële aangelegenheden waren ontzettend saai en onze voorzitter wist niet altijd wat ze aan het doen was, maar de debatten waren interessant en soms wel vurig. Er waren ook nog vrije momenten die we gebruikten voor een minimum aan ‘toerist zijn’, al kwam daar niet heel veel van in huis door de onverwachte koude en sneeuw. Na het 15°C en warmere weer in Mostar, durf je al eens te vergeten dat er ook plaatsen zijn waar het kouder is. Ook was er een feestje, dat nogal tegenviel, en een ‘Bal van de Diplomaten’ dat uiteindelijk heel leuk was. Het duurde even voor ik aangepast aan het Servische alternatief voor Schlager-muziek, maar toen we dan uiteindelijk op de dansvloer belanden kon de avond niet meer stuk. Toen het daar afliep, besloten we wat andere mensen te vervoegen en het nachtleven in Belgrado te verkennen. We lachten de hele weg terug naar het hostel en waren stiekem blij omdat we bijna terug naar Mostar mochten.

Wat ons daar een paar dagen later wachtte was een andere MUN conferentie, onze eigen kleine conferentie. Scholieren van overheen Bosnië, Servië, Kroatië en andere plekken, streken neer in onze stad om deel te nemen aan onze traditie. We hadden vier comités, waarbij ik deel uitmaakte van de Climate Change Council. Deze keer moest ik geen land vertegenwoordigen maar de NGO –en grootste lobbygroep op vlak van klimaatsverandering- IETA. Dit staat voor International Emissions Trading Association, en regelt dus de handel in broeikasgas uitstoot. Als NGO mocht ik niet stemmen of geen resoluties voorstellen, al hield dat me niet tegen om een halve resolutie te schrijven en die dan door te geven aan de delegatie van de Verenigde Staten. Alles wat de organisatie wou werd behouden en goedgekeurd, al weet ik niet zeker of dat wel zo’n goede zaak is.

Naast de debatten werd er ook een MUNiM feestje georganiseerd –dat in tegenstelling tot dat van Belgrado- wel leuk was. Ook was er Global Vision, wat in feite Euro Vision is, maar dan met alle landen, ongeacht het feit dat dat land wel of niet-bestaand. Ik nam samen met Bo de taak op mij om het Vaticaan te vertegenwoordigen. We zongen onze eigen versie van de ‘Pope of Dope’ tot we hadden omgedoopt tot ‘Pope of Rome’.

Dat brengt me tot het laatste wat ik wil meedelen in dit blogbericht. Op het moment dat ik dit publiceer ben ik in Rome. Samen met Erika en Anita breng ik hier vanaf vandaag onze korte paasvakantie door.

Liefs,

Amber