De examens zijn voorbij,
de vakantie is begonnen. Ik ben in Sarajevo klaar om te vertrekken naar Istanbul voor een drie-wekenlange
trip in Turkije. Mostar heb ik dus al achter gelaten voor de zomervakantie.
De laatste weken in
Mostar waren ontzettend druk en soms nogal bevreemdend. Eerst was een periode
van twee weken waarin we examens maakten en niet veel anders deden dan
studeren. Ik was één van de pechvogels die examens had van de allereerste tot
de allerlaatste dag van de twee-weken-lange periode. Het fysica-examen was
namelijk het enig dat nog plaats vond op vrijdag, terwijl alle anderen klaar
waren op woensdag of donderdag. Die begonnen dus toen al te feesten en te
vieren, terwijl ik me met moeite en pijn in het hart vroeg terug trok van het
openingsconcert van het ‘Mostar Street Arts Festival’. Want ja Mostar had voor
het tweede jaar op rij een Street Arts Festival, dat grotendeels georganiseerd
werd door studenten van onze school. Het slechte weer maakte het echter een
minder groot succes dan de vorige editie.
Gelukkig kwam er dus na
twee weken een einde aan de examen-stress. We vierden het met ’s avonds met
hele horde derdejaars die was neergestreken, en genoten alsof we nooit vrije
tijd hadden gehad. Het was bevreemdend om voor het eerst sinds lang onbekenden
in ons midden te hebben, en soms had ik een beetje het gevoel dat we nu plots
de aandacht van onze tweedejaars moesten delen. Alsof we een lange tijd enig
kind waren geweest en daar nu plots broers en zussen bijkwamen. Maar aan de
andere kant merk je ook snel genoeg dat die broers en zussen ook erg leuke,
mooie mensen zijn.
De reden voor onze
derdejaars om naar Mostar te komen vond op dinsdag plaats, de ‘graduation’. Het
begon in de ochtend met een lange ceremonie en veel geklap en gehuil. Een
aantal muzikale en creatieve studenten zetten hun beste beentje voor met zang,
dans en acrobatische voorstellingen. Daarna was het tijd voor de uitreiking van
de certificaten en vervolgens renden we allemaal het podium op om de afgestudeerden
te overladen met knuffels. ’s Avonds volgde het ‘prom’ met een diner en een
after-party. Ondanks het feit dat we eigenlijk onze examens moesten ophalen de
volgende ochtend, feestte iedereen tot in de vroege uurtjes en genoten we van
een laatste keer samen zijn.
De volgende ochtend was
het tijd voor de eerste ‘vaarwels’ en ‘tot ziens’en’. Ik vond het een vreselijk
gevoel om te beseffen dat ik deze mensen voor zo’n lange tijd niet meer zou
zien, want sommigen zie ik misschien nooit meer, sommigen zie ik een jaar niet,
andere drie maanden.
Dat afscheid nemen
betekende ook dat het tijd was om onze spullen te pakken. Mensen gingen
kartonnen dozen halen in de nabije supermarkt of staken hun spullen in de
koffers die ze nog liggen hadden. Eerstejaars probeerden te bepalen hoeveel
broeken en jurken ze nodig hadden voor de zomer terwijl de tweedejaars hun
nalatenschap voor ons vastlegden en keken wat onnodige ballast zou zijn. Ik
wandelde op mijn laatste druilerige dag van dit academische jaar naar de
sportwinkel voor mijn meest symbolische aankoop. Ik besloot dat het tijd was om
mijn eigen trekrugzak aan te schaffen. De rugzak waarmee ik de wereld zal rond
trekken. Ik vind dat het symbool staat voor de zelfstandigheid die ik gekregen
heb gedurende mijn eerste jaar in Mostar. Het feit dat ik niet meer iemand
anders rugzak hoef te gebruiken is een symbool voor het feit dat ik het nu
alleen kan. Ik kan alleen naar Sarajevo reizen, alleen naar Turkije vliegen,
alleen kan rondtrekken voor drie weken. (Al is die ‘alleen’ erg relatief en
bedoel ik niet dat ik echt moederziel alleen naar Turkije trek, maar meer dat
ik er geen leiding voor nodig heb.)
Tot gauw,
Amber
Dit bericht is geschreven op 01 Juni 2013, maar ik heb het pas nu kunnen uploaden. Er volgt binnenkort een update op hoe het nu is in Turkije.