Ik zit buiten in de zon,
de laatste les van de dag is afgelast en de winter lijkt het land uit. Zon,
zomer, vrije tijd, wat heft een mens nog meer nodig. Ook al is het een maandag
vandaag, ik ben in een opperbeste stemming, net als alle anderen op school.
Ik heb het gevoel dat er
een boeiende periode gestart is, een van avonturen en reizen. Die periode heb
ik zaterdag alvast ingeluid met een tripje naar Sarajevo. Want wat moet je doen
op een vrije zaterdag? Reizen natuurlijk! De wereld ontdekken! Dus besloten ik
en twee vriendinnen een uitstapje te maken naar onze hoofdstad, aangezien we
met schaamrood op de wangen moesten toegeven dat we er nog niet echt geweest
waren. Behalve de luchthaven hadden we namelijk nog niets gezien.
En zo belanden we
zaterdag ochtend bij het krieken van de dag op de bus. Een dutje van twee uur
later waren we op bestemming. Het duurde even om uit te dokteren waar we
precies naartoe moesten of wilden, maar gelukkig wist de taxichauffeur de weg
wel.
De Amerikaanse ambassade
passeerde voorbij het raampje, alsook de brug waar Franz Ferdinand om het leven
kwam vooraleer we de oude binnenstad bereikten. Daar kuierden we rond, deden we
wat aan sight-seeing en verloren lopen in de geschiedenis. Met onze sjaals om
het hoofd bezochten we de moskee en met een camera in de hand zagen we de
kathedraal. We bewonderden het eeuwige vuur en shopten in het winkelcentrum.
Tegen half vijf –ik weet
het, dat is wanneer een gemiddelde student aan de lunch begint- gingen we
dineren, om anderhalf uur later terug naar huis te rijden. Waar ik nog een
filmpje keek met wat mensen alvorens onder de wol te kruipen met de zoete
herinnering aan een zalige dag.
Het was een mooi
avontuur, en het eerste in een stroom van andere die hopelijk zullen volgen.
Want er staat nog redelijk wat op het programma. Er wordt namelijk binnenkort
nog een ski-trip georganiseerd en ik mag naar een MUN conferentie in Belgrado
volgende maand. Daar zal ik met mensen van Servië en andere landen debatteren
over het kernprogramma in Iran alsof we de Verenigde Naties zijn. We hebben op
school dit thema al eens gehad, maar nu wordt het dus op grotere schaal gedaan,
en zal ik Turkije zijn.
Verder kijk ik al erg uit
naar het bezoek dat binnenkort komt, want over een goeie week krijg ik mijn
mama, oma en zusje over de vloer! Ik kan niet wachten om hun mijn huis te
tonen! Zoals je ziet wordt het een boeiende periode.
Tot binnenkort,
Amber
