Van ijs naar ijzig

Het najaar is ingezet. De zomerjurken worden geruild voor lange broeken, de sjaals bovengehaald en de mutsen gebreid. Steeds meer mensen wapenen zich met een paraplu voor ze buitengaan om de Mostarse regen te trotseren. De ijskramen worden opgebroken nu de meeste mensen zich maar aangetrokken voelen tot gebak en gepofte kastanjes, dan tot de ‘sladoled’.

Ik heb zelfs mijn eerste sneeuwvlokjes al gezien, weliswaar niet in Mostar maar aan de grens tussen Oostenrijk en Slovenië. Het was namelijk Bajram, een feest gevierd door de moslims, waardoor we een verlengd weekend hadden. Een paar weken geleden ontsproot het plan om van deze dagen gebruik te maken door een tripje naar Wenen te organiseren. Net als de reis naar Zagreb, was ook deze zalig! Van begin tot eind.

Toen we donderdag avond laat in het hostel aankwamen, bleek dat we een vierpersoonskamer kregen, die duurder was dan de zespersoons slaapzaal die we geboekt hadden. Dat was perfect voor ons, vier meisjes. Verder hadden we een eigen –propere!- badkamer, spijtig genoeg enkel wifi in de gemeenschappelijke ruimte, maar ter compensatie een fantastisch ontbijt. Dit alles voor twee keer niks, en heel erg dicht bij het centrum, aan de Naschmarkt om precies te zijn.

Die avond bleek dat vrijdag de nationale feestdag was van Oostenrijk, wat betekende gratis musea, een parade en een rondleiding in het Oostenrijkse parlement. We genoten van alle indrukken, het gevoel van in Europa te zijn en de winterse sfeer. Het bezoek aan de 'Punksaal' was voor mij het hoogtepunt, dit is een oude gigantisch grote zaal met allemaal boeken. Echt een stukje hemel! Of toch voor mij, boekenwurm zijnde.

Uiteraard moesten ook de winkels eens bezocht worden, aangezien die compleet anders zijn dan hier, dus dat stond op onze planning voor zaterdag. Net als het bezoeken van een koffiehuis dat ons aangeraden was door een co-year uit Wenen. Spijtig genoeg ging de tijd zoals gewoonlijk weer veel te vlug voorbij en was het alweer zondag, de dag van het vertrek. We verkenden de stad verder trokken met de metro naar de Donau, wandelden door een soort pret-kermis-park, en kochten een brood met onze laatste euro.

’s Avonds verlieten we het mooie, maar o zo koude, Wenen, en vertrokken we met de bus terug naar Mostar. Aan het busstation werden we herenigd met een andere Oostenrijkse co-year, die de afgelopen weken ziek thuis had gezeten, maar nu weer beter is. Een goeie 11 uur later waren we maandagochtend  terug thuis in Mostar,  rond een uur of half 8, om anderhalf uur later in de klas te zitten. Het hoeft geen uitleg dat ik af en toe wat moeite had om mijn ogen open te houden… Alleszins kijk al superhard uit naar wat mijn volgende trip dan ook mag zijn!

Tot binnenkort,

            Amber

Broken houses, broken relationships

Dit blogbericht schrijf ik terwijl ik op de bus van Zagreb naar Mostar zit. Ik heb er net een toffe driedaagse citytrip opzitten, die uiterst onverwacht gepland was. 

Vorig weekend was ik voor het eerst ziek sinds ik op het college ben. Het kwam er op neer dat ik het hele weekend in bed lag, en er enkel uit ben gekomen om mee te gaan op Dutchie dinner met Jochem's ouders en om het afsluitende buffet van de Balkan Culture Week bij te wonen. Ik besloot nog een extra rustdag te neen en maandag niet naar school te gaan. Lag ik daar absolute niks te doen op bed, toen ik ergens in de voormiddag een e-mail kreeg van school. Blijkbaar mocht ik op Project Week naar Srebrenica om daar samen met mensen van de NGO 'Bauern Helfen Bauern' een huis te bewonen voor een familie die moest vluchten tijdens de Bosnisch oorlog. We zouden woensdag vertrekken, redelijk snel dus maar haalbaar. Ongeveer een uurtje later kreeg ik een ander bericht in mijn digitale postbus: we zouden niet woensdag, maar dinsdagochtend vertrekken. Dat betekende dat ik minder dan 24 uur had om mijn spullen te pakken, mij voor te bereiden én dat ik een week school zou missen aangezien de Project Weeks zouden normaal pas de volgende week doorgaan.

Nu goed ik had de Project Week die ik wou, ik voelde me relatief beter en wanneer de week afliep zou ik geen school hebben; niet geklaagd dus! En zoals verwacht werd het een zalige week! Met een toffe groep van 12 studenten en mijn Poolse Fysica leraar, trokken we per bus naar Srebrenica.

We kwamen dinsdag in de late namiddag aan, wandelden door de redelijk doodse stad en genoten van een heerlijk diner. De drie volgende dagen bouwden we van de grond af een heel houten huis. Het was echt fantastisch. Overdag deden we iets wat ongelooflijk belangrijk was voor het gezin - met een man, vrouw en 3 kinderen-, 's avonds keken we films of gingen we naar één van drie bars in de stad om iets te drinken. Donderdagavond gingen we uit eten in een huis lijkend op dat dat wij bouwden, aan de rivier die de grens vormt tussen Bosnië&Herzegovina en Servië. Het was echt een heel gezellige en charmante plek.

De geschiedenis van Srebrenica is wel minder fraai. Het is namelijk de stad waar het grootste massacre na WW II plaats vond. Op 11 juli 1995 drongen de orthodoxe Serviërs de stad binnen, die een veilige, door Nederlands VN-troepen beveiligde, enclave moest vormen voor de Moslims in Bosnië&Herzegovina tijdens de burgeroorlog. Alle mannen en jongens boven ongeveer 6 jaar werden koelbloedig vermoord en grote massagraven gedumpt. In totaal vonden ongeveer 8000 Moslims de dood, waarvan de helft van de lijken nog niet is teruggevonden of geïdentificeerd. Er is een indrukwekkend memorial center opgericht ter ere van de gesneuvelden en hun nabestaanden. Vrijdagochtend kregen we er woord en uitleg van een man die kon vluchten, maar zijn broer en vader verloor. Na dit te horen besef je extra goed dat het belangrijk is wat je daar doet, dat ze het echt nodig hebben. Wanneer de laatste pannen op het dak lagen en de laatste nagel in de muur, namen we vrijdag tegen de avond afscheid van de familie, en lieten hun nieuwe huis aan hen over. De moeder des huizes was zo ontroerd dat ze gewoon flauwviel in de armen van één van mijn mede-studentes. Ik heb er nog een persoonlijke boodschap achtergelaten, namelijk een zelf gegraveerd houten plankje met de tekst 'Dobrodošli', wat 'welkom' betekent, voor we een laatste keer omkeken naar onze fantastische prestatie.

Op zaterdag bracht een lange busrit ons terug thuis. Het was dan dat ik besefte hoe hard ik Mostar gemist had, hoe hard het als thuis begint te voelen. Ik kon echter niet heel lang van het 'thuisgevoel' genieten, aangezien ik donderdag besloten had om zondagnacht te vertrekken naar Zagreb, voor een driedaagse citytrip, met twee vriendinnen. We vertrokken in Mostar met de bus om tien uur 's avonds nadat onze 'housemom' nog een spoedcursus zelfverdediging had gegeven en op het hart had gedrukt om vooral niks te doen wat zij ook niet zou doen. We kwamen er maandagochtend aan en verkenden de stad zoals dat gaat bij citytrips. We hadden een leuk hostel gevonden, waar de mensen die er werkten ons een gratis concert aanbevolen. Toen we voor het betreffende zaaltje stonden, waren we een beetje sceptisch. Eenmaal bleek het echter een charmante bar te zijn die me deed denken aan Parijse cabarets tijdens de Belle Epoque. De 'band' speelde internationale en lokale nummers op drums, ukelele en clarinet. Ondanks het feit dat ik heel uitgeput was, heb ik echt genoten.

Dinsdag was het tijd voor cultuur en shoppen. We kuierden rond in het origineelste museum van Kroatië en waarschijnlijk heel Europa, namelijk het 'Museum of Broken Relationships', een museum vol verhalen en overblijfselen van relaties die zijn stuk gelopen. Verder genoten we van de verassende moderniteit en Europeesheid van Kroatië's hoofdstad met een bezoek aan H&M en niet-Balkanwinkels. 

's Avonds besloten we een aantal hostelgenoten te vergezellen en een stapje in de wereld te zetten. Best wel es leuk om iets te gaan drinken met willekeurige vreemden uit Brazilië, Australië en Polen. Na onze tweede en laatste nacht, was het tijd om uit te checken en te profiteren van onze laatste uren in deze relatief moderne stad. Zo komt het dat ik nu in de bus zit, op weg van Zagreb naar mijn huis in Mostar.

Veel liefs,

Amber