Meer regen, meer cultuur

Oh Mostar, oh Mostar. Wat kan het hier toch regenen. Onze eerste weken terug zijn ingezegend met meer regen dan ik ooit gezien heb. En dat voor een Belg... Het deed ons vaker binnenblijven en te gelijkertijd de winst van het Taxibedrijf exponentieel stijgen. Gelukkig was er nog niet te veel gaande die eerste week, en was het dus niet zo'n probleem om een beetje 'thuis' te blijven. Stilletjes aan was iedereen weer aangepast en trok de dagelijkse rollercoaster van gevoelens en belevenissen weer op gang.
En wat won die rollercoaster vliegensvlug zo veel snelheid. Onze Culture Week begon namelijk tezamen met de tweede week van dit semester. Met een andere woorden een week boordevol workshops en evenementen te organiseren. Allemaal om onze cultuur te etaleren, de cultuur van West Europa.
Nu ja West Europa... De landen die in deze week de kans kregen hun beste kant te tonen waren België, Nederland, Groot-Brittanië, Spanje, Frankrijk, Italië en Griekenland. Waar ze die laatste plots hebben gevonden begrijpt niemand echt, maar goed het was nu eenmaal zo. We namen het besluit de week te vullen met dansen en truffels maken, als ook onze litteraire kant te tonen tijdens een aperitief, en duidelijk te maken dat we ook van film iets weten door 'Turks Fruit' te vertonen.
Ook een feestmaal mocht niet ontbreken, en de traditie wil dat je dan een filmpje toont dat alle landen te samen gemaakt hebben. Ons thema was het Eurovisie Songfestival. We dreven een beetje de spot met onze landen en haalden alle mogelijk stereotypen uit de kast om er een grappig filmpje van te maken. Aangezien ik hier nogal verbroederd heb met de Nederlanders was ik zowel deel van de Belgisch als de Nederlandse band. Nu ja de Belgische... Zoals ik al zei dreven we nogal de spot met ons land, en speelden wij dat België gesplitst was en dus moest ik met Frankrijk optreden. Als Nederlander trad ik op met een leeg bierflesje in de hand en een niet-aangestoken sigaret in de mond. En zo zongen we zo vals mogelijk met drie 'Heb je even voor mij'. Italië werd vertegenwoordigd door een zingende Berlusconi en het Verenigd Koninkrijk door de 'Spice Girls minus Three spices'.
Het filmpje was ideaal om iedereen die in de grote zaal zat te wachten, af te leiden van het feit dat niet al het eten er al was. De Spanjaarden, de Engelsen en de Nederlanders hadden namelijk een half uur langer dan gepland nodig om alles te bereiden. Aangezien de organisatie van het feest hoofdzakelijk in mijn handen lag, was het redelijk stresserend, maar de voldoening die het gaf was zalig! We kregen veel complimenten en iedereen vertrok uitgelaten naar ons 'Stereotype party'. Zaterdag was er dan nog een laatste feestje voor onze culture week na een laatste Pizza baksessie vandaag afgesloten werd.
Nu is er een nieuwe drukke week in het vooruitzicht. Al is het deze keer druk door het schoolwerk dat er zit aan te komen. Ja, de vakantie is nu echt wel voorbij denk ik...
Tot binnenkort,



Amber

Bij Onzen

Ik ben terug bij ons in Mostar en terug van bij ons in België. Mijn wintervakantie is voorbij gevlogen. Wie had ooit gedacht dat ik zo veel familie had om de banden mee op te halen, zo veel vrienden om mee bij te praten. En toch zijn er te veel mensen waar ik te weinig tijd mee heb doorgebracht.
Tijdens één van mijn bezoekjes viel het de gastvrouw op dat ik over ‘bij ons’ sprak toen ik het over Mostar had. ‘Wel Mostar voelt een beetje als een tweede thuis’ was mijn antwoord daarop, of derde thuis, afhankelijk van hoe je het definieert. Het voelt goed om al die bij onzen te hebben. Ik weet dat ik naar al die plekken kan terugkeren en dat ik overal familie zal vinden; soms biologisch, anders emotioneel.
Terugkeren naar België was ook wel eens verfrissend en zorgde waarschijnlijk voor meer reflectie dan de reflectie-dag die we hier bij ons in Mostar hadden vlak voor het einde van het semester. Het deed me stilstaan bij wat ik hier al gedaan en nog wil doen. Zoals de Ecology Group actiever maken, harder werken aan ons theater stuk, en talloze andere projecten doen.
Ik ben dus terug bij ons in Mostar, en het voelt alsof ik nooit ben weggeweest. School is onmiddellijk begonnen en het studentenleven is ook weer van start gegaan. Al zal het nu misschien iets anders lopen dan mijn afgelopen tijd want naast een nieuw vak, heb ik ook goede voornemens. Zoals meer gaan lopen, af en toe mijn eigen potje koken en meer thee drinken in plaats van koffie.  We zien wel hoe het koken loopt aangezien mijn kookkunsten wel heel erg basisch zijn, maar goed pasta koken en groenten stoven kan niet te moeilijk zijn, toch?
Na het zien van mijn biologische familie, is het ook wel zalig om mijn emotionele familie terug te zien. En bij beide families had ik het gevoel dat ik nooit was weggeweest. Uiteraard zijn er verhalen die ik gemist heb, maar dat is dan weer een excuus om gezellig bij te praten en koffie –of nee, thee- te drinken.
Nu slurp ik nog even mijn laatste slok muntthee op en werk ik aan een ander voornemen: op tijd naar bed gaan.


Tot binnenkort,
Amber

P.S.: Een net gebeurd hoogtepuntje van mijn dag dat er wel even bij moet: Ik kreeg net één van die Amerikaanse Univeristeits-T-shirts van één van mijn beste vriendinnen hier. Een Amerikaanse. Uit Minnesota. Jep dit is écht UWC!