Als Sinterklaas weer naar huis gaat...

Wanneer Sinterklaas het land uit is, komt de Kerstman er aan, en wanneer die komt is het tijd voor vakantie! Voor ik vertrok zei ik tegen mijn 7-jarige neefje dat ik zou terug komen als het koud zou zijn. Nu de temperaturen met het nul punt flirten, zowel in België als in Mostar, is het wel duidelijk dat mijn eerste trimester er bijna op zit. God wat is het snel gegaan.

Maar goed, eerst nog even over Sinterklaas. Gisteren en vorige week hebben we die goed heilig man weer gevierd. Vorige week was dat met pepernoten bakken -dat krijg je als je geadopteerd bent door Nederlanders- en daarna ‘Alles is Liefde’ kijken. Het was echt ongelooflijk gezellig om met z’n zevenen in een kleine keuken te zitten, verbaasd over het feit dat ze speculaaskruiden verkopen in Bosnië.
Gisteren was het cadeautjestijd! Na een lange discussie over naar welk restaurant we gingen gaan en Kim die nog in zeven haasten haar gedicht moest overschrijven vertrokken we gewapend met cadeaus, gedichten en pepernoten op ‘Dutchie Dinner’! Na een pizza, begonnen we verassingen uit te wisselen. Het plan was om iets te kopen van maximum 5 euro en dan ook een spottend gedichtje te schrijven over de begunstigde. Ik gaf Bo een sjaal en kreeg van Jochem een leuke muts terug.
Maar het meest belangrijke was wel het gedicht. Het is niet heel erg gepast om volledig op het wereldwijde web te gooien maar ik kan jullie wel een fragment geven, kwestie van een idee te hebben hoe het werkt.
“Lieve Amber,
Het is niet makkelijk voor jou,
Tussen al die Hollanders als Belgische vrouw.
Ze lachen om je woorden en je accent,
Maar dat is je eigen schuld want je komt uit Gent”
Dit beginstuk werd gevolgd door allerlei ongepaste opmerkingen om te besluiten met
“Piet heeft toch nog wat gevonden niet ongezond of stout,
Maar iets om je warm te houden omdat ie van je houd.”
Persoonlijk vond ik het heel erg grappig en ook wel lief!

Na ons dinertje zijn we nog even naar het feestje ter gelegenheid van het einde van het jaar gegaan, wat me terug brengt bij het feit dat mijn eerste periode hier er bijna op zit. Binnen een week zit mijn eerste echte dag thuis er al op. We hebben nog een week les, al hebben we dinsdag ‘reflection day’, een Winter Gala en een Winter Arts festival voor de boeg , maar daarna vlieg ik weer naar het ouderlijke nest.
Ik vraag me soms af waar de tijd naar toe gegaan is. Het lijkt alsof alles net gebeurd is, terwijl ik hier al meer dan 3 maanden woon. Aan de andere kant lijkt het ook alsof ik al eeuwen niet meer thuis ben geweest.
Ik kan echt niet wachten om terug de luxe te hebben van een eigen kamer en altijd propere badkamer, een ouder die voor je zorgt en een altijd gevulde koelkast. Al moet ik toegeven dat alles went, en dat voor jezelf verantwoordelijk zijn best wel leuk is!


Tot gauw,

Amber

Niet-zo-ver-van-mijn-bed-show

Er zijn zo van die momenten waarin je geconfronteerd wordt met de bittere realiteit, momenten waarop het plots heel erg voelbaar wordt dat er effectief dingen zijn zoals oorlog. Toen woensdag het conflict tussen Israël en Palestina losbarstte, was ik er mij voor het eerst echt van bewust dat dit echt voor slachtoffers zorgt, voor mensen die zich zorgen maken om hun familie en vrienden. Ik beschouw mezelf absoluut niet als en onverschillig persoon, maar ik denk dat je het nooit echt vat als het niet een directe invloed heeft op je leven en omgeving. Nu heb ik een goede vriend uit Tel Aviv, een schoolgenoot uit Palestina, mensen die in spanning leven  omdat het leven van hun kennissen bedreigd kan worden.
De gevolgen van oorlog heb ik wel al kunnen ondervinden. Dat kan moeilijk anders als je in een land woont dat pas 17 jaar geleden uit een burgeroorlog komt, en nog steeds zijn wonden likt. Reken daarbij dat mijn school het doel heeft om een voorbeeld voor ‘onderwijs in post-conflict situatie’ te zijn en deel is van een organisatie die staat voor ‘Education for Peace’. Ik denk dat ik dus wel kan zeggen dat het iets is wat ik van redelijk dicht meemaak en meegemaakt heb.
Uiteraard komt er na regen gelukkig nog altijd zonneschijn, zelfs als er een tijdelijke eclips is, en zo komt er na oorlog gelukkig nog altijd heropbouw. Dit brengt me terug naar onze fantastische project week. Vandaag werden alle projecten op school voorgesteld, eerlijk gezegd waren de meeste presentatie redelijk saai. Maar helemaal op het einde werd het filmpje getoond dat een van co-years van ons project gemaakt had. Het was echt fantastisch om te zien!
Verder heb ik zaterdag nog een heel andere show gezien: de intrede van sinterklaas! Met de Dutchies hadden we ons geïnstalleerd in Abrasevic, het lokale jeugdhuis en keken we gezellig hoe de goed heilig man weer arriveerde. Spijtig genoeg werkte de livestream niet in Bosnië, dus hebben we maar naar de editie van vorig jaar gekeken. Het wordt tijd om mijn verlanglijstje te schrijven ;)
Liefs,

Amber

P.S.: Hier is de link naar het filmpje van ons Srebrenica Project Week
http://vimeo.com/53770356?action=share&post_id=1622304153_115829711911027

Van ijs naar ijzig

Het najaar is ingezet. De zomerjurken worden geruild voor lange broeken, de sjaals bovengehaald en de mutsen gebreid. Steeds meer mensen wapenen zich met een paraplu voor ze buitengaan om de Mostarse regen te trotseren. De ijskramen worden opgebroken nu de meeste mensen zich maar aangetrokken voelen tot gebak en gepofte kastanjes, dan tot de ‘sladoled’.

Ik heb zelfs mijn eerste sneeuwvlokjes al gezien, weliswaar niet in Mostar maar aan de grens tussen Oostenrijk en Slovenië. Het was namelijk Bajram, een feest gevierd door de moslims, waardoor we een verlengd weekend hadden. Een paar weken geleden ontsproot het plan om van deze dagen gebruik te maken door een tripje naar Wenen te organiseren. Net als de reis naar Zagreb, was ook deze zalig! Van begin tot eind.

Toen we donderdag avond laat in het hostel aankwamen, bleek dat we een vierpersoonskamer kregen, die duurder was dan de zespersoons slaapzaal die we geboekt hadden. Dat was perfect voor ons, vier meisjes. Verder hadden we een eigen –propere!- badkamer, spijtig genoeg enkel wifi in de gemeenschappelijke ruimte, maar ter compensatie een fantastisch ontbijt. Dit alles voor twee keer niks, en heel erg dicht bij het centrum, aan de Naschmarkt om precies te zijn.

Die avond bleek dat vrijdag de nationale feestdag was van Oostenrijk, wat betekende gratis musea, een parade en een rondleiding in het Oostenrijkse parlement. We genoten van alle indrukken, het gevoel van in Europa te zijn en de winterse sfeer. Het bezoek aan de 'Punksaal' was voor mij het hoogtepunt, dit is een oude gigantisch grote zaal met allemaal boeken. Echt een stukje hemel! Of toch voor mij, boekenwurm zijnde.

Uiteraard moesten ook de winkels eens bezocht worden, aangezien die compleet anders zijn dan hier, dus dat stond op onze planning voor zaterdag. Net als het bezoeken van een koffiehuis dat ons aangeraden was door een co-year uit Wenen. Spijtig genoeg ging de tijd zoals gewoonlijk weer veel te vlug voorbij en was het alweer zondag, de dag van het vertrek. We verkenden de stad verder trokken met de metro naar de Donau, wandelden door een soort pret-kermis-park, en kochten een brood met onze laatste euro.

’s Avonds verlieten we het mooie, maar o zo koude, Wenen, en vertrokken we met de bus terug naar Mostar. Aan het busstation werden we herenigd met een andere Oostenrijkse co-year, die de afgelopen weken ziek thuis had gezeten, maar nu weer beter is. Een goeie 11 uur later waren we maandagochtend  terug thuis in Mostar,  rond een uur of half 8, om anderhalf uur later in de klas te zitten. Het hoeft geen uitleg dat ik af en toe wat moeite had om mijn ogen open te houden… Alleszins kijk al superhard uit naar wat mijn volgende trip dan ook mag zijn!

Tot binnenkort,

            Amber

Broken houses, broken relationships

Dit blogbericht schrijf ik terwijl ik op de bus van Zagreb naar Mostar zit. Ik heb er net een toffe driedaagse citytrip opzitten, die uiterst onverwacht gepland was. 

Vorig weekend was ik voor het eerst ziek sinds ik op het college ben. Het kwam er op neer dat ik het hele weekend in bed lag, en er enkel uit ben gekomen om mee te gaan op Dutchie dinner met Jochem's ouders en om het afsluitende buffet van de Balkan Culture Week bij te wonen. Ik besloot nog een extra rustdag te neen en maandag niet naar school te gaan. Lag ik daar absolute niks te doen op bed, toen ik ergens in de voormiddag een e-mail kreeg van school. Blijkbaar mocht ik op Project Week naar Srebrenica om daar samen met mensen van de NGO 'Bauern Helfen Bauern' een huis te bewonen voor een familie die moest vluchten tijdens de Bosnisch oorlog. We zouden woensdag vertrekken, redelijk snel dus maar haalbaar. Ongeveer een uurtje later kreeg ik een ander bericht in mijn digitale postbus: we zouden niet woensdag, maar dinsdagochtend vertrekken. Dat betekende dat ik minder dan 24 uur had om mijn spullen te pakken, mij voor te bereiden én dat ik een week school zou missen aangezien de Project Weeks zouden normaal pas de volgende week doorgaan.

Nu goed ik had de Project Week die ik wou, ik voelde me relatief beter en wanneer de week afliep zou ik geen school hebben; niet geklaagd dus! En zoals verwacht werd het een zalige week! Met een toffe groep van 12 studenten en mijn Poolse Fysica leraar, trokken we per bus naar Srebrenica.

We kwamen dinsdag in de late namiddag aan, wandelden door de redelijk doodse stad en genoten van een heerlijk diner. De drie volgende dagen bouwden we van de grond af een heel houten huis. Het was echt fantastisch. Overdag deden we iets wat ongelooflijk belangrijk was voor het gezin - met een man, vrouw en 3 kinderen-, 's avonds keken we films of gingen we naar één van drie bars in de stad om iets te drinken. Donderdagavond gingen we uit eten in een huis lijkend op dat dat wij bouwden, aan de rivier die de grens vormt tussen Bosnië&Herzegovina en Servië. Het was echt een heel gezellige en charmante plek.

De geschiedenis van Srebrenica is wel minder fraai. Het is namelijk de stad waar het grootste massacre na WW II plaats vond. Op 11 juli 1995 drongen de orthodoxe Serviërs de stad binnen, die een veilige, door Nederlands VN-troepen beveiligde, enclave moest vormen voor de Moslims in Bosnië&Herzegovina tijdens de burgeroorlog. Alle mannen en jongens boven ongeveer 6 jaar werden koelbloedig vermoord en grote massagraven gedumpt. In totaal vonden ongeveer 8000 Moslims de dood, waarvan de helft van de lijken nog niet is teruggevonden of geïdentificeerd. Er is een indrukwekkend memorial center opgericht ter ere van de gesneuvelden en hun nabestaanden. Vrijdagochtend kregen we er woord en uitleg van een man die kon vluchten, maar zijn broer en vader verloor. Na dit te horen besef je extra goed dat het belangrijk is wat je daar doet, dat ze het echt nodig hebben. Wanneer de laatste pannen op het dak lagen en de laatste nagel in de muur, namen we vrijdag tegen de avond afscheid van de familie, en lieten hun nieuwe huis aan hen over. De moeder des huizes was zo ontroerd dat ze gewoon flauwviel in de armen van één van mijn mede-studentes. Ik heb er nog een persoonlijke boodschap achtergelaten, namelijk een zelf gegraveerd houten plankje met de tekst 'Dobrodošli', wat 'welkom' betekent, voor we een laatste keer omkeken naar onze fantastische prestatie.

Op zaterdag bracht een lange busrit ons terug thuis. Het was dan dat ik besefte hoe hard ik Mostar gemist had, hoe hard het als thuis begint te voelen. Ik kon echter niet heel lang van het 'thuisgevoel' genieten, aangezien ik donderdag besloten had om zondagnacht te vertrekken naar Zagreb, voor een driedaagse citytrip, met twee vriendinnen. We vertrokken in Mostar met de bus om tien uur 's avonds nadat onze 'housemom' nog een spoedcursus zelfverdediging had gegeven en op het hart had gedrukt om vooral niks te doen wat zij ook niet zou doen. We kwamen er maandagochtend aan en verkenden de stad zoals dat gaat bij citytrips. We hadden een leuk hostel gevonden, waar de mensen die er werkten ons een gratis concert aanbevolen. Toen we voor het betreffende zaaltje stonden, waren we een beetje sceptisch. Eenmaal bleek het echter een charmante bar te zijn die me deed denken aan Parijse cabarets tijdens de Belle Epoque. De 'band' speelde internationale en lokale nummers op drums, ukelele en clarinet. Ondanks het feit dat ik heel uitgeput was, heb ik echt genoten.

Dinsdag was het tijd voor cultuur en shoppen. We kuierden rond in het origineelste museum van Kroatië en waarschijnlijk heel Europa, namelijk het 'Museum of Broken Relationships', een museum vol verhalen en overblijfselen van relaties die zijn stuk gelopen. Verder genoten we van de verassende moderniteit en Europeesheid van Kroatië's hoofdstad met een bezoek aan H&M en niet-Balkanwinkels. 

's Avonds besloten we een aantal hostelgenoten te vergezellen en een stapje in de wereld te zetten. Best wel es leuk om iets te gaan drinken met willekeurige vreemden uit Brazilië, Australië en Polen. Na onze tweede en laatste nacht, was het tijd om uit te checken en te profiteren van onze laatste uren in deze relatief moderne stad. Zo komt het dat ik nu in de bus zit, op weg van Zagreb naar mijn huis in Mostar.

Veel liefs,

Amber

The earth is shaking!

Het is gebeurd, vandaag heb ik mijn eerste aardbeving gevoeld! Ik had Fysica les toen ik plots de aarde voelde bewegen. Eerst was ik niet zeker of het een aardbeving was, maar toen er twee andere schokken volgden was het duidelijk. Ze waren niet ongelooflijk krachtig, maar wel duidelijk voelbaar.
Verder begin ik te wennen aan het schoolleven. Ik heb tot hier toe nog niet echt veel huiswerk gehad, en als ik er heb slaag ik er meestal in om dat in mijn vrije uren op school te doen, dat is net iets voordeliger dan koffie drinken. Mijn eerste test -voor Fysica- zit er wel al op! En ik heb een 7, wat het hoogste is dat je in het IB kan halen.
Zoals ik in mijn vorige bericht zei, hebben we een hele hoop 50th anniversary activiteiten gehad. Vorige week woensdag was er het straattheater gebeuren. Eerst hebben we met z'n allen de 'Macarena' gedanst op Spanish square, waarna er verschillende muziek, dans en -last but not least- clown optredens waren. Het leukste aan die dag vond ik persoonlijk dat er ook niet-UWC mensen op af kwamen. Dat was uiteindelijk ook de bedoeling, maar ik heb het gevoel dat niet altijd even vlot lukt. Vrijdag was er dan een meer officieel deel met presentaties en hooggeëerd bezoek, gevolgd door een banket. Het laatste deel van de festiviteiten-trilogie vond zaterdag plaats: een parade door de stad. Iedereen droeg zijn vlag en voelde zich nationalistischer dan ooit. Het was wel moeilijk om als enige Belg luider te zingen dan de 6 Nederlanders, dus ik denk niet dat veel mensen iets van ons mooie volkslied gehoord hebben.
Morgen is er de eerste 'hiking-trip'. Ik ga samen met een aantal mensen een trektocht van ongeveer 3 uur door de bergen maken. Ik kijk er echt naar uit! Het is namelijk mijn core CAS, en de enige die nog niet gestart is. Ik heb er intussen wel al twee MUN sessie opzitten, we hebben tijdens die sessies het Syrische conflict besproken en een conflict oplossing voorgesteld en gestemd. Zoals ik al schreef, was ik Iran. Met andere woorden moest ik continu tegen allerlei belangrijke landen ingaan. Moeilijk, maar een leuke uitdaging!
Maandag hebben we de verkiezingen voor de Studentenraad en Studentenvertegenwoordiger, ik ben kandidaat voor beiden. We krijgen elk 2 minuten om een speech te geven en dan mag iedereen stemmen. Ik heb geen idee wat mijn kansen zijn, maar er zijn wel een aantal mensen die zeggen dat het echt iets voor mij is. Ik zal waarschijnlijk wel meer dan één stem halen.
Ik houd jullie op de hoogte!
Veel liefs,


Amber



P.S.: Voor iedereen die het zich afvraagt, het is hier weer meer dan 30°C in de middag.

Living the UWC life

Ik ben hier nu iets meer dan 3 weken, en ik heb het hier nog steeds supergoed! Niks is hier saai, alles is spannend. Gisteren zijn we gaan raften met een groep medestudenten. Het was echt zalig! We hebben geraft op de Neretva, de 'godess river'. Het stuk waarop we vaarden liep tussen prachtige canyons, grote en kleine watervallen en af en toe stroomversnelling. Deze dag staat echt op mijn lijst van favoriete dagen tot nu toe. Halverwege de tocht zijn we op één van de keistranden gestopt voor de lunch: verse vis, ter plaatse gebakken op een vuurtje en met de handen van de graat gegeten. Na de tocht kregen we ook avondeten. De vrouw van de organisator had een hele dag gekookt, en dat proefde je. Na het kantinevoedsel -dat niet echt smakelijk, gezond of gevarieerd is- was dit een waar feestmaal!
Afgelopen week zijn er veel CASes gestart. Voor mij was het de eerste keer dat ik naar Model United Nations, kortweg MUN, ben gegaan. In deze CAS doe je eigenlijk gewoon de verenigde naties na, en bespreek je een bepaald onderwerp. Dinsdag is de eerste echte discussie: de politieke overgang in Syrië. Ik moet Iran vertegenwoordigen, wat betekent dat ik een redelijk belangrijke rol heb. Omdat Iran zo'n grote rol heeft in het Syrische conflict moet ik, naast een openings speech, ook een conflict resolutie voorstellen.
Verder is ook de 'Ecology group' van start gegaan! We herstarten dit jaar het verzamelen van papier en plastic flessen, we gaan community care day organiseren en presentaties geven. Ook gaan we tijdens de 50 jaar UWC viering, komend weekend, een all-nighter houden. Dat komt erop neer dat we allerlei milieu en opwarming van de aarde gerelateerde films gaan tonen.
Ik ben ook naar de vertoning van 'Amélie' door de World Cinema Club gegaan, ben begonnen met een clowing sketch te maken voor een straattheater event voor de 50ste verjaardag van UWC. Oh en ik ben ook lid van het Social Coordination Team, dat de feestjes organiseert.
Dat was het ongeveer, tot binnenkort!

Amber

P.s.: bedankt voor de leuke reacties altijd! Echt zalig om te lezen!

It's raining!

Je leest het goed, it's raining! Na 2 weken met temperaturen hoger dan 35°C zijn vandaag de eerst druppels regen gevallen. Het biedt verkoeling maar toch blijft de temperatuur hoog genoeg om zonder problemen in topje en rok rond te lopen. Al moet het wel een rok zijn die ongeveer knielang is om er mee naar school te mogen. Ook al is school begonnen het is hier nog steeds heel leuk, interessant en verassend! Eigenlijk had ik ook niets anders verwacht. Ik schrijf dit blogbericht tijdens een free block op het overdekte terras van het caffe nabij de schoolkantine. Mijn dag planning hier is helemaal anders dan wat het thuis was, deels omdat ik maar 6 vakken heb, deels omdat ik veel vrije uren heb. Morgen bijvoorbeeld heb ik maar 2 uren les.
De eerste lessen beginnen om 8 uur, de laatste eindigen om 15u15 en iedereen heeft tussen 12 uur en 12u40 vrij voor lunch. De vakken zijn ingedeeld in blokken van A t.e.m. H, die ingedeeld zijn in een tien-dagen-planning. Ik heb geen B, G of H blok, wat betekent dat ik gelijk wat mag doen als die blokken op de planning staan.
Na de lessen is er tijd voor de CAS, Creativity-Activity-Service, al beginnen de meesten pas volgende week. Morgen is er wel een eerste MUN-sessie. MUN staat voor Model United Nations waarin je, zoals de naam zegt, de verenigde naties gaat nadoen. Gisteren heb ik na school wel meegedaan aan Caffé Francais, wat neerkomt op naar een caffé gaan en Frans praten met elkaar. Na het avondeten -spirellis met een tomatensaus met gehakt- zijn we met wat mensen gaan zwemmen in een soort meer nabij de residence. Het meer was vreselijk -het is eigenlijk een oude mijn-, maar het zwemmen was zalig!

Tot binnenkort,
Amber

Summer ends

De uren voor de eerste schooldag tikken weg, de zomervakantie is officieel voorbij. Eigenlijk is hij al 10 geleden afgelopen, maar ik denk dat het echt werk nu gaat beginnen. Na een induction week vol activiteiten, uitstappen en feestjes is het tijd voor school. Ik begin meteen met een druk schema morgen, ik heb dan les van 8u00 tot 15u15, met een lunch break van 3 kwartier. Het week schema hier ziet er compleet anders uit. Je hebt hier geen planning van 5 dagen, maar één van 10, wat betekent dat mijn eerste vak op maandag soms Engels is en soms Peace and Conflict studies is. Ik heb ook niet elke dag les van 's ochtends vroeg tot in de namiddag, ik heb dagen waarop ik maar twee uur les heb. Het is een ingewikkeld systeem maar ik zal er wel aan wennen.

Voor de rest gaat het leven hier zijn ongewone gang. Één van de leidingen in onze badkamer lekt waardoor de vloer continu nat is, elke maaltijd bevat kip en we zijn nog eens op Dutchie dinner gegaan. Sommige dingen zijn -veel- leuker dan andere, maar over het algemeen is het heel leuk om hier te zijn. Ik woon hier tussen zo veel bijzondere mensen, uit zo veel bijzondere landen. Het is soms moeilijk te vatten. Als je er dan nog eens bij stil staat dat je met sommige mensen de komende 2 jaar zal samenleven is het al helemaal gestoord, maar ik houd wel van een beetje gekheid. 

Daarnet hoorde ik een mooie zin in een liedje van de groep 'Of monsters and men' dat ik wel toepasselijk vond op de situatie: 'And we are far, far from home but we're so happy. Far from home,  all alone, but we're so happy'

Tot binnenkort,

Amber

Bosnië & Herzegovina

Ik heb intussen totaal geen besef meer van hoe lang ik hier al ben. Het voelt alsof ik hier al weken leef terwijl het eigenlijk maar een paar dagen zijn. Het is hier echt leuk, het voelt alsof iedere minuut minstens zo leuk, of leuker, is als de minuut er voor. Ik begin me ook steeds meer als 'local' te gedragen, en je moet weten dat locals er heel andere mentaliteit en levensstijl op na houden dan pakweg de Belgen. Hun meest belangrijke bezigheid van de dag lijkt koffie drinken te zijn. Ze houden zich absoluut niet bezig met gestresseerd naar hun werk rennen of met alles piekfijn te organiseren. Ik vraag me eigenlijk ook af waarom ze eigenlijk verkeerslichten hebben, iedereen steekt toch gewoon over wanneer het hem of haar uitkomt. Nog een groot verschil met het Noorden van Europa is het feit dat iedereen hier overal rookt. Letterlijk overal, op café, op restaurant, in het shopping center. Een redelijk groot verschil denk ik, maar het went. Net als de warmte, Mostar is de warmste stad van Europa wat betekent dat het hier gemakelijk 40°C wordt. En spijtig genoeg wordt het 's nachts niet echt kouder waardoor het ook altijd warm is wanneer je gaat slapen. Maar aangezien ik meer van warmte dan koude houd, klaag ik niet. Voor de rest is het hier echt heel leuk, en UWCiM feestje zijn echt zo zalig! Iedereen danst met iedereen en het feest barst onmiddelijk los. Waarschijnlijk heeft het feit dat we zo vroeg terug moeten zijn er iets mee te maken maar eigenlijk heb ik er geen problemen mee. Zo meteen hebben we 'subject talk', wat er op neerkomt dat ze alle vakken bespreken en we dan moeten kiezen welke we nemen, maar we kunnen altijd nog wisselen in de eerste week. Ik moet er vandoor!                                                                                                                Liefs, Amber

Aankomst

Ik heb net mijn tweede nacht in het college achter de rug en ik moet zeggen, het is al heel leuk geweest. Het is echt bizar maar je kan hier op hetzelfde moment een gesprek hebben met een Duitser, een Kroaat en een Fin. Mijn kamergenote komt dan weer uit Montenegro. Ze is echt wel lief.  We zitten trouwens in het gezeligste studentenhuis, dat wel ver van het centrum van de stad ligt. Tot hiertoe ben ik hier wel nog zo goed als alleen maar geweest om te slapen. Dat komt hoofdzakelijk omdat we enorm veel vrijheid krijgen. Je moet om 11uur 's avonds in de residence zijn en voor de restis eigenlijk bijna niks verplicht. Wat er op neer komt dat er continu mensen naar Old Man's, het zwembad of de winkel gaan. En de meeste dingen hier zijn redelijk goedkoop dus vallen de uitgaven best nog mee.
Verder hebben we hier onze eerste housemeeting gehad, wat eigenlijk een -vanaf dit jaar- wekelijks moment is waarop er over problemen in de Residence wordt gepraat. Ik ben ook gaan zwemmen met een hele groep mensen, gaan lunchen met de 'dutchies' die me officieel geadopteerd hebben (aangezien ik de enige Belg ben) en we hebben cozy evening bij Old Bridge gehad. Dat was eigenlijk het meest overweldigende moment tot hier toe. Ik dacht dat ik al veel mensen had leren kennen, maar als je dan iedereen samen ziet merk je dat er ongelooflijk veel mensen zijn die je totaal nog niet ontmoet hebt. Straks hebben we nog placement test Math en English, wat je moet helpen om te bepalen welk niveau Wiskunde en Engels je gaat nemen. Het doet deugd om es met Nederlands bezig te zijn want op de lunch met de Dutchies na, is alles hier in het Engels. Ik moet jullie laten wat het is tijd voor ontbijt, maar tot gauw!

Vertrek

Deze ochtend -mischien is nacht correcter- ben ik vertrokken naar Mostar. Wat voelt het raar om te weten dat ik de komende 3 en een halve maand niet thuis ga zijn. Ik weet eigenlijk niet of ik het al ten volle besef. Na een emotionele laatste avond, vond ik het vertrek deze ochtend nog meevallen. Intussen ben ik al op de luchthaven van Munchen, straks heb ik mijn aansluiting naar Sarajevo, waar ik opgewacht zal worden om dan naar Mostar te gaan.
Het meest stresserend aan mijn vertrek was het wegen van de bagage denk ik. Laat ons het er ophouden dat het heel moeilijk is om je leven in één valies van 23 kg te krijgen, maar uiteindelijk is het gelukt. Al valt de handbagage nogal zwaar uit...
Ik heb er nog altijd ontzettend veel zin in en ik ben blij dat ik er bijna ben. Het wordt zo een zalig avontuur!                                                                                                                                             Liefs, Amber

Countdown

Het aftellen is begonnen! Er resten mij nog precies 4 nachten in mijn eigen bed, voor ik naar Mostar vertrek. Sinds ongeveer een week weet ik een kamer in de 'Susac Residence' krijg. Dit is het studentenhuis dat op ongeveer 25 minuten van school ligt, het andere, Musala, ligt op er slechts een vijftal minuutjes vandaan. Ik heb één kamergenote uit Montenegro.
Nu het vertrek steeds dicherbij kom, zijn er steeds meer mensen waarvan ik afscheid moet nemen. Vandaag is het de bijvoorbeeld laatste keer dat ik mijn papa en stiefmama zal zien voor ik vertrek. Er zijn leukere momenten... Ik moet toegeven dat ik er de laatste tijd soms wat emotioneel durf bij te lopen, en er zijn redelijk wat mensen die dat kunnen beamen. Het houdt me wel niet tegen om met volle teugen te genieten van mijn laatste dagen thuis!
Intussen ben ik ook al begonnen met het pakken van mijn valies, waarbij ik tot de ontdekking kwam dat ik misschien toch nog wat spullen nodig had. Uiteraard zal ik daar ook nog dingen moeten kopen maar ik heb geen idee wat je er allemaal wel of niet kan vinden. het is dus een moeilijke opgave om te bepalen wat er wel of niet meegaat in de valies, die 23 kilo mag wegen...
Ik kijk er alleszins ongelooflijk hard naar uit! Ik ben heel erg nieuwsgierig naar mijn nieuwe thuis.                                                                                                                                                                       
Liefs, Amber

Het avontuur

Over een kleine twee maanden is het zo ver, dan vertrek ik naar het United World College in Mostar, Bosnië&Herzegovina. Daar zal ik mijn 5de en 6de middelbaar afmaken, tussen studenten van overal ter wereld. Ik zal leven, studeren en mij amuseren in een vreemd land in een internationaal gezelschap. Op mijn nieuwe school is er geen enkele andere Belg, dus het zal wel wat aanpassen zijn. Nu ben ik al volop bezig met het plannen van mijn vertrek. Mijn laatste schooldag in België is een paar weken geleden gepasseerd, en mijn examens zijn ook al achter de rug. Er zijn mensen die ik niet meer zal zien vóór de kerstvakantie. Hoewel ik ongelooflijk blij ben met deze kans en erg uitkijk naar mijn tijd daar, is het ook best eng. Ik zal mijn familie en vrienden een half jaar niet zien. Ik zal de veilige zekerheid van thuis wisselen voor het onbekende Bosnië&Herzegovina. Maar ik ben er klaar voor! Intussen heb ik besloten welke vakken ik wil nemen, zijn de papieren voor de visumaanvraag opgestuurd en heb ik al een aantal co-years leren kennen. In Mostar zal ik het Internationaal Baccalaureaat-programma volgen, een academisch programma dat je voorbereidt op het studeren aan elke universiteit ter wereld. Hiervoor moet ik 6 vakken volgen, waarvan 3 in Standard Level en 3 in Higher Level. Mijn keuze is gevallen op Wiskunde, Fysica en Chemie in HL, en Engels, Nederlands en Peace and conflict studies in SL. Ik ben erg nieuwsgierig naar hoe het zal zijn, in welk studentenhuis ik zal wonen, wie mijn kamergenoten zullen zijn,... Maar om dat allemaal te weten zal ik nog moeten wachten tot 23 augustus, de dag dat ik vertrek.

Tot binnenkort, Amber