Bosnië & Herzegovina

Ik heb intussen totaal geen besef meer van hoe lang ik hier al ben. Het voelt alsof ik hier al weken leef terwijl het eigenlijk maar een paar dagen zijn. Het is hier echt leuk, het voelt alsof iedere minuut minstens zo leuk, of leuker, is als de minuut er voor. Ik begin me ook steeds meer als 'local' te gedragen, en je moet weten dat locals er heel andere mentaliteit en levensstijl op na houden dan pakweg de Belgen. Hun meest belangrijke bezigheid van de dag lijkt koffie drinken te zijn. Ze houden zich absoluut niet bezig met gestresseerd naar hun werk rennen of met alles piekfijn te organiseren. Ik vraag me eigenlijk ook af waarom ze eigenlijk verkeerslichten hebben, iedereen steekt toch gewoon over wanneer het hem of haar uitkomt. Nog een groot verschil met het Noorden van Europa is het feit dat iedereen hier overal rookt. Letterlijk overal, op café, op restaurant, in het shopping center. Een redelijk groot verschil denk ik, maar het went. Net als de warmte, Mostar is de warmste stad van Europa wat betekent dat het hier gemakelijk 40°C wordt. En spijtig genoeg wordt het 's nachts niet echt kouder waardoor het ook altijd warm is wanneer je gaat slapen. Maar aangezien ik meer van warmte dan koude houd, klaag ik niet. Voor de rest is het hier echt heel leuk, en UWCiM feestje zijn echt zo zalig! Iedereen danst met iedereen en het feest barst onmiddelijk los. Waarschijnlijk heeft het feit dat we zo vroeg terug moeten zijn er iets mee te maken maar eigenlijk heb ik er geen problemen mee. Zo meteen hebben we 'subject talk', wat er op neerkomt dat ze alle vakken bespreken en we dan moeten kiezen welke we nemen, maar we kunnen altijd nog wisselen in de eerste week. Ik moet er vandoor!                                                                                                                Liefs, Amber

Aankomst

Ik heb net mijn tweede nacht in het college achter de rug en ik moet zeggen, het is al heel leuk geweest. Het is echt bizar maar je kan hier op hetzelfde moment een gesprek hebben met een Duitser, een Kroaat en een Fin. Mijn kamergenote komt dan weer uit Montenegro. Ze is echt wel lief.  We zitten trouwens in het gezeligste studentenhuis, dat wel ver van het centrum van de stad ligt. Tot hiertoe ben ik hier wel nog zo goed als alleen maar geweest om te slapen. Dat komt hoofdzakelijk omdat we enorm veel vrijheid krijgen. Je moet om 11uur 's avonds in de residence zijn en voor de restis eigenlijk bijna niks verplicht. Wat er op neer komt dat er continu mensen naar Old Man's, het zwembad of de winkel gaan. En de meeste dingen hier zijn redelijk goedkoop dus vallen de uitgaven best nog mee.
Verder hebben we hier onze eerste housemeeting gehad, wat eigenlijk een -vanaf dit jaar- wekelijks moment is waarop er over problemen in de Residence wordt gepraat. Ik ben ook gaan zwemmen met een hele groep mensen, gaan lunchen met de 'dutchies' die me officieel geadopteerd hebben (aangezien ik de enige Belg ben) en we hebben cozy evening bij Old Bridge gehad. Dat was eigenlijk het meest overweldigende moment tot hier toe. Ik dacht dat ik al veel mensen had leren kennen, maar als je dan iedereen samen ziet merk je dat er ongelooflijk veel mensen zijn die je totaal nog niet ontmoet hebt. Straks hebben we nog placement test Math en English, wat je moet helpen om te bepalen welk niveau Wiskunde en Engels je gaat nemen. Het doet deugd om es met Nederlands bezig te zijn want op de lunch met de Dutchies na, is alles hier in het Engels. Ik moet jullie laten wat het is tijd voor ontbijt, maar tot gauw!

Vertrek

Deze ochtend -mischien is nacht correcter- ben ik vertrokken naar Mostar. Wat voelt het raar om te weten dat ik de komende 3 en een halve maand niet thuis ga zijn. Ik weet eigenlijk niet of ik het al ten volle besef. Na een emotionele laatste avond, vond ik het vertrek deze ochtend nog meevallen. Intussen ben ik al op de luchthaven van Munchen, straks heb ik mijn aansluiting naar Sarajevo, waar ik opgewacht zal worden om dan naar Mostar te gaan.
Het meest stresserend aan mijn vertrek was het wegen van de bagage denk ik. Laat ons het er ophouden dat het heel moeilijk is om je leven in één valies van 23 kg te krijgen, maar uiteindelijk is het gelukt. Al valt de handbagage nogal zwaar uit...
Ik heb er nog altijd ontzettend veel zin in en ik ben blij dat ik er bijna ben. Het wordt zo een zalig avontuur!                                                                                                                                             Liefs, Amber

Countdown

Het aftellen is begonnen! Er resten mij nog precies 4 nachten in mijn eigen bed, voor ik naar Mostar vertrek. Sinds ongeveer een week weet ik een kamer in de 'Susac Residence' krijg. Dit is het studentenhuis dat op ongeveer 25 minuten van school ligt, het andere, Musala, ligt op er slechts een vijftal minuutjes vandaan. Ik heb één kamergenote uit Montenegro.
Nu het vertrek steeds dicherbij kom, zijn er steeds meer mensen waarvan ik afscheid moet nemen. Vandaag is het de bijvoorbeeld laatste keer dat ik mijn papa en stiefmama zal zien voor ik vertrek. Er zijn leukere momenten... Ik moet toegeven dat ik er de laatste tijd soms wat emotioneel durf bij te lopen, en er zijn redelijk wat mensen die dat kunnen beamen. Het houdt me wel niet tegen om met volle teugen te genieten van mijn laatste dagen thuis!
Intussen ben ik ook al begonnen met het pakken van mijn valies, waarbij ik tot de ontdekking kwam dat ik misschien toch nog wat spullen nodig had. Uiteraard zal ik daar ook nog dingen moeten kopen maar ik heb geen idee wat je er allemaal wel of niet kan vinden. het is dus een moeilijke opgave om te bepalen wat er wel of niet meegaat in de valies, die 23 kilo mag wegen...
Ik kijk er alleszins ongelooflijk hard naar uit! Ik ben heel erg nieuwsgierig naar mijn nieuwe thuis.                                                                                                                                                                       
Liefs, Amber