Kartonnen Dozen

De examens zijn voorbij, de vakantie is begonnen. Ik ben in Sarajevo klaar om te  vertrekken naar Istanbul voor een drie-wekenlange trip in Turkije. Mostar heb ik dus al achter gelaten voor de zomervakantie.

De laatste weken in Mostar waren ontzettend druk en soms nogal bevreemdend. Eerst was een periode van twee weken waarin we examens maakten en niet veel anders deden dan studeren. Ik was één van de pechvogels die examens had van de allereerste tot de allerlaatste dag van de twee-weken-lange periode. Het fysica-examen was namelijk het enig dat nog plaats vond op vrijdag, terwijl alle anderen klaar waren op woensdag of donderdag. Die begonnen dus toen al te feesten en te vieren, terwijl ik me met moeite en pijn in het hart vroeg terug trok van het openingsconcert van het ‘Mostar Street Arts Festival’. Want ja Mostar had voor het tweede jaar op rij een Street Arts Festival, dat grotendeels georganiseerd werd door studenten van onze school. Het slechte weer maakte het echter een minder groot succes dan de vorige editie.

Gelukkig kwam er dus na twee weken een einde aan de examen-stress. We vierden het met ’s avonds met hele horde derdejaars die was neergestreken, en genoten alsof we nooit vrije tijd hadden gehad. Het was bevreemdend om voor het eerst sinds lang onbekenden in ons midden te hebben, en soms had ik een beetje het gevoel dat we nu plots de aandacht van onze tweedejaars moesten delen. Alsof we een lange tijd enig kind waren geweest en daar nu plots broers en zussen bijkwamen. Maar aan de andere kant merk je ook snel genoeg dat die broers en zussen ook erg leuke, mooie mensen zijn.

De reden voor onze derdejaars om naar Mostar te komen vond op dinsdag plaats, de ‘graduation’. Het begon in de ochtend met een lange ceremonie en veel geklap en gehuil. Een aantal muzikale en creatieve studenten zetten hun beste beentje voor met zang, dans en acrobatische voorstellingen. Daarna was het tijd voor de uitreiking van de certificaten en vervolgens renden we allemaal het podium op om de afgestudeerden te overladen met knuffels. ’s Avonds volgde het ‘prom’ met een diner en een after-party. Ondanks het feit dat we eigenlijk onze examens moesten ophalen de volgende ochtend, feestte iedereen tot in de vroege uurtjes en genoten we van een laatste keer samen zijn.

De volgende ochtend was het tijd voor de eerste ‘vaarwels’ en ‘tot ziens’en’. Ik vond het een vreselijk gevoel om te beseffen dat ik deze mensen voor zo’n lange tijd niet meer zou zien, want sommigen zie ik misschien nooit meer, sommigen zie ik een jaar niet, andere drie maanden.

Dat afscheid nemen betekende ook dat het tijd was om onze spullen te pakken. Mensen gingen kartonnen dozen halen in de nabije supermarkt of staken hun spullen in de koffers die ze nog liggen hadden. Eerstejaars probeerden te bepalen hoeveel broeken en jurken ze nodig hadden voor de zomer terwijl de tweedejaars hun nalatenschap voor ons vastlegden en keken wat onnodige ballast zou zijn. Ik wandelde op mijn laatste druilerige dag van dit academische jaar naar de sportwinkel voor mijn meest symbolische aankoop. Ik besloot dat het tijd was om mijn eigen trekrugzak aan te schaffen. De rugzak waarmee ik de wereld zal rond trekken. Ik vind dat het symbool staat voor de zelfstandigheid die ik gekregen heb gedurende mijn eerste jaar in Mostar. Het feit dat ik niet meer iemand anders rugzak hoef te gebruiken is een symbool voor het feit dat ik het nu alleen kan. Ik kan alleen naar Sarajevo reizen, alleen naar Turkije vliegen, alleen kan rondtrekken voor drie weken. (Al is die ‘alleen’ erg relatief en bedoel ik niet dat ik echt moederziel alleen naar Turkije trek, maar meer dat ik er geen leiding voor nodig heb.)

Tot gauw,

Amber

Dit bericht is geschreven op 01 Juni 2013, maar ik heb het pas nu kunnen uploaden. Er volgt binnenkort een update op hoe het nu is in Turkije.