Brein: eens geopend, niet schudden (Deel 1)

De afgelopen weken heb ik me opengesteld voor nieuwe ervaringen, dingen gedaan die ik ooit angstaanjagend vond. Één daarvan is liften.

Voor de eerste keer in mijn leven besloot ik gebruik te maken van deze uiterst economische en ecologische vervoersmethode. Met mijn Bo, mijn Nederlandse co-year, stopte ik een auto die ons naar Jablanica bracht. Eens daar ontmoetten we de 5 andere meisjes waar we de uitstap mee gepland hadden. In de stad viel spijtig genoeg niet zo veel te beleven en na een cappuccino die naar chocomelk smaakte besloten we verder te trekken. De groepen werden herverdeeld en na een tijdje wachten werden Lushik –een Egyptisch die een tijdje in Engeland woonde, Anna –mijn andere Nederlands co-year - en ik naar Ostrozac gereden. Het stadje is twee straten en meer rijk. Aan die straten hadden we niet veel, maar het meer was ronduit prachtig. Aangezien Ostrozac –in tegenstelling tot Mostar- niet de warmste stad in Europa is, lag er een wit sneeuwtapijt. Een dik sneeuwtapijt dat werd verhoogd door de sneeuw die uit de lucht bleef vallen. We genoten van de koude, zongen en dansten op een vlot dat op het meer lag en hielden een winterse picknick.

Aangezien liften in het donker niet heel erg praktisch is vertrokken we tegen het vieruurtje terug naar ‘huis’. Na een tijdje te wachten in een semi-sneeuwstorm nam een chauffeur de Tsjechische Marketa en mij mee. Eens in Mostar wandelden we het laatste eindje terug en besloten we de dag met een gelukzalige glimlach.

Vooraleer ik weer de sneeuw zou opzoeken, genoot ik van een weekje lente-weer met mijn mama, oma en zusje. Ik kreeg namelijk voor het eerst bezoek! Het was fantastisch om hen mijn thuis te tonen, hun te tonen waar ik woon en leef. De eerste ochtend bracht ik het ontbijt naar hun appartement, de volgende ochtenden werd ik er wakker. Ik werd naar school gewandeld, en ging met hen lunchen. Ze kwamen zelfs mee naar onze Community Care Day, en droegen daar hun steentje bij door te helpen met onze opruimactie. Na 6 dagen was het weer tijd voor afscheid, en gingen ze terug naar België. Het weer sloeg eventjes om en werd weer grijs en ik moest een dagje wennen aan het tijd feit dat ze er niet meer waren, maar het leven ging voort en het volgende avontuur lag op mij te wachten.

Dat avontuur vond plaats afgelopen weekend, terug in de sneeuw. Het was namelijk tijd voor mijn eerste ski-avontuur dat school georganiseerd had! We gingen naar Jahorina op vrijdag, wat een nationale –en dus vrije- feestdag was. Eens daar werden de skibroeken aangetrokken en de en de jassen dichtgeritst, de skilatten werden bijgesteld en de zonnebrillen opgezet. Ik waagde mijn eerste stapjes op de heuvel en tegen de namiddag kreeg ik al een beetje meer vertrouwen. En toen sloeg het onheil toe…

Door problemen met het uploaden wordt deel 1 met deze cliffhanger besloten, ga naar 'Brein: eens geopend, niet schudden (deel 2) voor het vervolg. Liefs!